3D Printing και Γλυπτική: Ψηφιακή «γέφυρα» σε παρελθόν και μέλλον
Κάθε επέτειος, μεταξύ άλλων, αποτελεί μια αφορμή για επαναπροσδιορισμό νέων ιδεών, σχεδίων και στόχων. Κάτι που ισχύει απόλυτα και στην περίπτωση της γλυπτικής, μιας τέχνης που βρίσκεται σε αναζήτηση ταυτότητας στη νέα εποχή.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, το συναίσθημα θαυμασμού που προκαλεί ένα έργο τέχνης δεν αλλάζει. Ωστόσο, όπως κάθε μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης χρειάζεται πινελιές εκσυγχρονισμού και πρωτοπορίας.
Μία από αυτές είναι και η τρισδιάστατη εκτύπωση, το 3D Printing, το οποίο μπορεί υπό προϋποθέσεις να αποδειχθεί «γέφυρα» ανάμεσα σε παρελθόν και μέλλον.
Η ψηφιακή γλυπτική έχει καθιερωθεί σε αρκετές χώρες (ΗΠΑ, Ιταλία, Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο, κ.ά) ως διακριτός κλάδος τέχνης γενικότερα και «εργαλείο» για περαιτέρω ανάπτυξη της Γλυπτικής ειδικότερα.
Οι λειτουργίες του 3D Printing έχουν ό,τι χρειάζεται για να «λύσουν» τα χέρια στους καλλιτέχνες διευρύνοντας το πεδίο έμπνευσής τους. Ο χρόνος συνιστά βέβαια, τον μεγαλύτερο κριτή, καθώς με την πάροδό του θα φανεί αν η εν λόγω τεχνολογία θ’ αντέξει ή αν θα εξελιχθεί σε «μπούσουλας» για κάτι ακόμα πιο καινοτόμο.
Η παγκόσμια ημέρα γλυπτικής δίνει την ευκαιρία φυσικά για μια μικρή αλλά ουσιαστική αναφορά σε σύγχρονους Έλληνες καλλιτέχνες που συνάρπασαν και συνεχίζουν να συναρπάζουν με τα έργα τους.
Γιαννούλης Χαλεπάς (1851-1938)
Γνωστός και μη εξαιρετέος. Ενδεχομένως ο πιο αναγνωρίσιμος, το όνομά του έρχεται αυτόματα σε συζητήσεις για τον κορυφαίο σύγχρονο Έλληνα γλύπτη. Ο Τηνιακός μαρμαρογλύπτης χαρακτηρίστηκε για την εκφραστικότητα των προσώπων και των σωμάτων που δημιουργούσε. Φωτεινό παράδειγμα η Κοιμωμένη, στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, η Μήδεια με τα παιδιά της, καθώς και ο «Σάτυρος που παίζει με τον Έρωτα» (1877) στην Εθνική Γλυπτοθήκη στην Αθήνα.
Γιώργος Ζογγολόπουλος (1903-2004)
Έχοντας ζήσει σχεδόν όλον τον 20ο αιώνα, ο Γιώργος Ζογγολόπουλος αποτελεί έναν ακόμα γλύπτη ξεχωριστής ποιότητας. Με συμμετοχή στις δύο διασημότερες Biennale Γλυπτικής, της Βενετίας και του Σάο Πάολο, ο Αθηναίος καλλιτέχνης έχει αφήσει το στίγμα του. Το Μνημείο του Ζαλόγγου στην Ήπειρο είναι ένα από τα έργα- σήματα κατατεθέν του.
Λεωνίδας Δρόσης (1836- 1882)
Ο γεννημένος στο Ναύπλιο καλλιτέχνης, βραβεύτηκε για πολλές δημιουργίες του και όχι άδικα. Η «Πηνελόπη», για την οποία κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στη διεθνή έκθεση στο Παρίσι το 1867, αλλά και η «Σαπφώ», για την οποία τιμήθηκε με παράσημο από την αυστριακή κυβέρνηση, συνιστούν δύο γλυπτά σπάνιας ομορφιάς και καλλιτεχνικής ιδιοφυΐας. Άλλα έργα του είναι ο «Αχιλλέας», τα λαμπρά συμπλέγματα του αετώματος της Ακαδημίας, ο «Αλέξανδρος» και ο «Διόνυσος».
Γιάννη Κουνέλλης (1936-2017)
Η γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung τον αποκάλεσε «φιλόσοφο των υλικών». Ο Γιάννης Κουνέλλης, άφησε πλούσια παρακαταθήκη, όντας ένας εκ των κυρίων εκπροσώπων του art povera, ένα εικαστικό ρεύμα που προκαλούσε το status quo, γεννήθηκε στην Ιταλία το 1960, σε μια περίοδο κοινωνικής αφύπνισης.
Ονομάστηκε «φτωχή τέχνη» ως διαμαρτυρία κατά του ελιτισμού. Με σπουδές στη Ρώμη, διεθνείς εκθέσεις, διαδρομή και διδασκαλία στη Γερμανία, έχει κερδίσει δικαιολογημένα μια θέση στο πάνθεον της ευρωπαϊκής γλυπτικής.
Κώστας Βαρώτσος (1955-)
Ο 64χρονος είναι από τους πιο σημαντικούς εν ζωή Έλληνες γλύπτες. Με σπουδές αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο Πεσκάρα, στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στην Ρώμη, αλλά και στο πανεπιστήμιο Fullbright Grant στην Νέα Υόρκη, ο Κώστας Βαρώτσος είχε όλα τα φόντα για να ξεχωρίσει στον απαιτητικό χώρο.
Ο «Δρομέας» αποτελεί την πιο γνωστή δημιουργία του, αλλά έργα όπως η «Μαύρη Αφροδίτη (Βiennale Σάο Πάολο), η «Πυραμίδα», καθώς και οι «σταγόνες» συνιστούν δείγμα της δεξιοτεχνίας του.
Γιώργος Ζογγολόπουλος (1903-2004)
Έχοντας ζήσει σχεδόν όλον τον 20ο αιώνα, ο Γιώργος Ζογγολόπουλος αποτελεί έναν ακόμα γλύπτη ξεχωριστής ποιότητας. Με συμμετοχή στις δύο διασημότερες Biennale Γλυπτικής, της Βενετίας και του Σάο Πάολο, ο Αθηναίος καλλιτέχνης έχει αφήσει το στίγμα του. Το Μνημείο του Ζαλόγγου στην Ήπειρο είναι ένα από τα έργα- σήματα κατατεθέν του.
Λεωνίδας Δρόσης (1836- 1882)
Ο γεννημένος στο Ναύπλιο καλλιτέχνης, βραβεύτηκε για πολλές δημιουργίες του και όχι άδικα. Η «Πηνελόπη», για την οποία κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στη διεθνή έκθεση στο Παρίσι το 1867, αλλά και η «Σαπφώ», για την οποία τιμήθηκε με παράσημο από την αυστριακή κυβέρνηση, συνιστούν δύο γλυπτά σπάνιας ομορφιάς και καλλιτεχνικής ιδιοφυΐας. Άλλα έργα του είναι ο «Αχιλλέας», τα λαμπρά συμπλέγματα του αετώματος της Ακαδημίας, ο «Αλέξανδρος» και ο «Διόνυσος».
Γιάννη Κουνέλλης (1936-2017)
Η γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung τον αποκάλεσε «φιλόσοφο των υλικών». Ο Γιάννης Κουνέλλης, άφησε πλούσια παρακαταθήκη, όντας ένας εκ των κυρίων εκπροσώπων του art povera, ένα εικαστικό ρεύμα που προκαλούσε το status quo, γεννήθηκε στην Ιταλία το 1960, σε μια περίοδο κοινωνικής αφύπνισης.
Ονομάστηκε «φτωχή τέχνη» ως διαμαρτυρία κατά του ελιτισμού. Με σπουδές στη Ρώμη, διεθνείς εκθέσεις, διαδρομή και διδασκαλία στη Γερμανία, έχει κερδίσει δικαιολογημένα μια θέση στο πάνθεον της ευρωπαϊκής γλυπτικής.
Κώστας Βαρώτσος (1955-)
Ο 64χρονος είναι από τους πιο σημαντικούς εν ζωή Έλληνες γλύπτες. Με σπουδές αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο Πεσκάρα, στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στην Ρώμη, αλλά και στο πανεπιστήμιο Fullbright Grant στην Νέα Υόρκη, ο Κώστας Βαρώτσος είχε όλα τα φόντα για να ξεχωρίσει στον απαιτητικό χώρο.
Ο «Δρομέας» αποτελεί την πιο γνωστή δημιουργία του, αλλά έργα όπως η «Μαύρη Αφροδίτη (Βiennale Σάο Πάολο), η «Πυραμίδα», καθώς και οι «σταγόνες» συνιστούν δείγμα της δεξιοτεχνίας του.
