50 Χρόνια Πλαίσιο - Αποθηκευτικές Μονάδες

Ο εσωτερικός αποθηκευτικός χώρος ενός σύγχρονου smartphone αγγίζει ακόμα και το 1ΤΒ, για να εγκαθιστάς εφαρμογές και mobile games, να αποθηκεύεις φωτογραφίες, τραγούδια - ακόμα και βίντεο με ανάλυση 4Κ! Βέβαια, τα πράγματα δεν ήταν πάντα τόσο απλά...  Παράλληλα με τη δημιουργία και ευρεία χρήση των πρώτων υπολογιστικών μηχανών - στις αρχές του 20ου αιώνα - γεννήθηκε και η ανάγκη αποθήκευσης των δεδομένων. Η πιο παλαιά και αξιόπιστη λύση ήταν οι διάτρητες κάρτες, οι οποίες αργότερα μεταμορφώθηκαν σε διάτρητα δελτία των 80 στηλών ή διάτρητες χαρτοταινίες. Όλα όμως άλλαξαν στις αρχές της δεκαετίας του ’50, όταν εταιρείες όπως η IBM και η UNIVAC, παρουσίασαν τις πρώτες μαγνητικές ταινίες για αποθήκευση δεδομένων, ένα από τα πλέον αξιόπιστα μέσα αποθήκευσης - μιας και έχουν φτάσει μέχρι τις ημέρες μας. Ανάμεσα σε αυτές και οι κασέτες ήχου, κύριο αποθηκευτικό μέσο για τους υπολογιστές την αρχή της δεκαετίας του ’80. Μικρές, ανθεκτικές και αξιόπιστες, μπορούσαν να αποθηκεύσουν αρκετά δεδομένα και το κυριότερο: παιχνίδια. Πολύ γρήγορα όμως, οι ερευνητές της IBM αντιλήφθηκαν το μεγάλο μειονέκτημα της μαγνητικής ταινίας, αυτό της εξαιρετικά αργής σειριακής πρόσβασης στα δεδομένα. Στην πορεία, εταιρείες όπως η Sinclair και Commodore αναβάθμισαν τη λειτουργία της μαγνητικής ταινίας, δημιουργώντας ταχύτερα και μικρότερα περιφερειακά, ώσπου η IBM παρουσίασε τον πρώτο μαγνητικό δίσκο, το 1956. Το μέγεθος του ήταν σαν ένα μεγάλο ψυγείο ενώ ο χώρος που διέθετε για αποθήκευση ήταν μόλις 5ΜΒ. Την ίδια περίπου εποχή παρουσιάζονται και οι πρώτοι αφαιρούμενοι δίσκοι. Όταν η μαγνητική επίστρωση άρχισε να γίνεται πιο πυκνή και μπορούσαμε να αποθηκεύσουμε περισσότερα δεδομένα σε πλατό μικρότερης διαμέτρου, παρουσιάστηκαν και οι μηχανικοί σκληροί δίσκοι (3,5") που γνωρίζουμε σήμερα. Άλλο ένα μέσο που έγινε το ίδιο διαδεδομένο με τις μαγνητικές ταινίες είναι οι εύκαμπτες δισκέτες (floppy disks). Επινοήθηκαν και παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά από την IBM στις αρχές της δεκαετίας του ’70, για την εισαγωγή μικροκώδικα σε μεγάλα υπολογιστικά συστήματα. Οι εύκαμπτες δισκέτες βασίζονται στην αρχή λειτουργίας του σκληρού δίσκου αλλά είναι φτιαγμένες από εύκαμπτο υλικό με μαγνητική επίστρωση. Οι πρώτες δισκέτες είχαν μέγεθος 8 ιντσών, με δικαίωμα ανάγνωσης (όχι εγγραφής) και ο αποθηκευτικός τους χώρος ήταν της τάξης των 80ΚΒ. Όταν η πυκνότητα του μαγνητικού υλικού αυξήθηκε, το μέγεθός τους μειώθηκε στις 5,25 ιντσες. Ήταν οι δισκέτες που συνόδευαν συστήματα όπως ο Commodore 64, ο Atari XL, ο Apple II, ο ZX Spectrum αλλά και το πρώτο ΙΒΜ PC. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, η Sony παρουσίασε την πρώτη δισκέτα 3,5 ιντσών με σκληρό πλαστικό περίβλημα και θυρίδα - η οποία έκλεινε με μεταλλικό έλασμα (προστατεύοντας το μαγνητικό υλικό) - σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία και εφοδιάζοντας τα νεότερα υπολογιστικά συστήματα της εποχής (Atari ST, Amiga, Mac κα.). Οι δισκέτες δεν σταματούν να αναπτύσσονται και αγγίζουν χωρητικότητες έως και 120ΜΒ, ενώ η πιο κλασική δισκέτα 3,5” θεωρείται αυτή των 1,44ΜΒ (σκεφτείτε ότι 1GB ισούται περίπου με 711 δισκέτες). Την δεκαετία του '00 και με την είσοδο άλλων αποθηκευτικών μέσων (όπως το CD), η χρήση της δισκέτας άρχισε να μειώνεται δραματικά. Με τα χρόνια πολλές εταιρείες σταμάτησαν την παραγωγή τους, κάτι που έκανε τελικά και η Sony το 2011 - η μεγαλύτερη εταιρεία σε παραγωγή δισκέτας - οδηγώντας πρακτικά στο «θάνατό» τους. Πόσα GB αποθηκευτικού χώρου είπαμε ότι έχει το smartphone σου;