Αν υπάρχει μια φράση που συνοψίζει το χάσμα μεταξύ των γενεών, είναι το «εγώ στην ηλικία σου...». Οι γονείς σήμερα, που άκουγαν τη φράση αυτή από τους δικούς τους γονείς, σε μόνιμη βάση, με επίκριση και σηκωμένο δάχτυλο, έχουν αλλάξει κάπως τους όρους του παιχνιδιού. Και αυτό με τη βοήθεια - ποιος θα το φανταζόταν - της τεχνολογίας!
Οι «μεγάλοι», που «το ψάχνουν» με την τεχνολογία, που θέλουν να ζήσουν τη νέα εποχή και ρωτάνε τους νεότερους συγγενεις τους και φίλους, είναι πραγματικά ακομπλεξάριστοι. Έχουν απορίες συνεχεια αλλά, θέλουν να κάνουν λογαριασμούς στα social media, να στέλνουν αρχεία να λαμβάνουν φωτογραφίες να κατεβάζουν σειρές, να κλείνουν διακοπές και να κάνουν ψώνια και πληρωμές, μέσω Ίντερνετ.
Αυτοί οι «μεγάλοι», είναι cool, γιατί δεν ντρέπονται να αλλάξουν θέση με τους «μικρούς». Να γίνουν μαθητές από δάσκαλοι. Να παραδεχτούν ότι δεν τα ξέρουν όλα. Να δείξουν την αδυναμία τους, να ζητήσουν βοήθεια από εκείνους που συχνά ζητούσαν τη βοήθειά τους!
Έτσι οι γενιές βρίσκουν σημεία επαφής, δημιουργούν πιο στενούς ανθρώπινους δεσμούς και όλες οι πλευρές νιώθουν χρήσιμες.
Σε κάποιες περιοχές της Ουαλίας - σύμφωνα με το BBC - υπάρχουν περιφερειακά προγράμματα που προβλέπουν επισκέψεις σε γηροκομεία για 10χρονα παιδιά, όπου σερφάρουν μαζί στο διαδίκτυο και προσφέρουν συντροφιά μέσω της τεχνολογίας σε μοναχικούς υπερήλικες με άνοια ή χρόνια προβλήματα υγείας.
Το αποτέλεσμα είναι μικροί μεγάλοι να διασκεδάζουν, να νιώθουν ότι ζουν την εποχή τους, ότι προσφέρουν και ανταλλάζουν γνώσεις και εμπειρίες.
Έτσι, το «δείξε μου πως να ανεβάζω story στο Instagram», μπορεί να κάνει το 15χρονο να βαριέται και να δυσφορεί, αλλά είναι στην πραγματικότητα ένας νέος τρόπος επικοινωνίας μεταξύ των γενεών, με αντίστροφη των κλασικών ρόλων και θέσεων, αλλά με πολλές καρδούλες!
